Laatst zaten mijn man en ik in de tuin te genieten van het gezoem van de bijen. Hij met z’n sudoku, ik met een Marion Pauw. Tot hij opsprong en bruut de stilte verbrak met een brul waar de leeuwen in Artis jaloers op zouden zijn. Met een vies gezicht pulkte hij een slak van zijn grote teen.
‘Serieus, dat kreng heeft me zitten bijten!’
‘Nee joh.’
‘Ja, joh!’
Hij liet me zijn bebloede teen zien.
‘Oh, jee, ja…’
Terwijl we stonden te rommelen met jodium, schaar en pleisters belde onze dochter op. Ik zette haar op de speaker en ook zij begon zich er tegenaan te bemoeien.
‘Nooit van gehoord.’
‘Nee, dat zal wel niet, maar het is toch echt zo, kijk maar.’
Ik schakelde videobellen in en liet de snee zien. Ondertussen zag ik dat ze razendsnel zat te googelen.
‘Mmm, ja pap, slakken schijnen kaken met honderden mesjes te hebben. Voor het vermalen van blaadjes. Ze kunnen mensen bijten als ze dat willen, maar doen dat nagenoeg nooit. Vreemd…’
Ineens zag ik dat bij haar het kwartje viel.
‘Het moet wraak zijn,’ zei ze beslist. ‘Je weet wel, van toen in Frankrijk, pap.’
Even viel ik stil en herinnerde me toen de vakantie waar ze op doelde, lang geleden. En ook bij mij rinkelde datzelfde kwartje. Ik gaf haar onmiddellijk gelijk.
‘Ja, wraak, dat kan niet anders.’
Wordt vervolgd
