Mijn jongste dochter lijkt op mij: sport is niet haar ding. Nooit geweest ook. Daar ziet ze, heel simpel, het nut niet van in.
Tennis, schaatsen, voetbal. We probeerden als ouders van alles, want ja, het is ook gezond. Maar zodra de attributen waren gekocht ging haar interesse in rook op.
Haar talent lag meer op het gebied van chillen. Deze vaardigheid beheerste ze als geen ander.
Met of zonder mobiel of Netflix. Op de bank of in bed. Hangend of liggend. Dubbel gevouwen of languit. Ondersteboven of achterstevoren. Wakker, doezelend of slapend… De mogelijkheden waren eindeloos. Urenlang.
En daar zagen wij op onze beurt, heel simpel, het nut niet van in.
Vooral niet in de ochtend als de trein gehaald moest worden.
Want na de wekker bleef het zorgelijk lang rustig in huis: de stilte voor de storm. Een tijdje later echter, namen de windsnelheden in huis binnen enkele minuten in ongekende kracht toe. Ov-chip, ID, een haastig uitgeprint document, sokken, sleutels, handschoenen, mobiel: alles raasde voorbij in de plaatselijke wervelwind die zich van het trapgat verplaatste naar de hal en het huis tien minuten later via de achterdeur verliet. Een chaos van open deuren, leeg getrokken laatjes, verdwaalde sokken, half opgegeten boterhammen bleef achter. Met natuurlijk de cliffhanger van de dag: komt ze op tijd of niet?
Haar oude rammelende oma-fiets was steeds haar laatste troef in deze race tegen de klok. Op weg naar school of trein snelde ze alle elektrisch ondersteunde pubers moeiteloos voorbij. Met als resultaat: spierbundels in haar bovenbenen waar de renners van de tour jaloers op zouden zijn. En zo is de cirkel toch weer mooi rond. Want ja.. op tijd komen is ook een sport.
(Gratis afhalen: schaatsen maat 37, kicks maat 36 en gloednieuw kindertennisracket)
