Geboeid bestuderen de twee meiden de slak voor het vakantiehuisje.
‘Pap, echt, zó schattig.’
‘Ja, dit moet je even zien.’
Om hen heen balancerend met koffers en kisten snauwt pa hen toe.
‘Jullie zitten dat beest te pesten. Dat is zielig.’
‘We aaien hem alleen maar, dat vindt ie leuk!’
De naaktslak lijkt er inderdaad lol in te hebben na dat frisse regenbuitje. Frivool rolt hij met zijn ogen alle kanten uit. In bloedvorm kruipt hij het pad over.
‘Hihi, die oogjes!’
‘Hij gaat supersnel, pap!’
‘Ja, ik ook, nou goed! We hebben haast, weet je nog?’
De meiden kijken niet op of om.
‘We hebben alle spelletjes in de bak gedaan.’
‘En ook al geplast.’
Pa kwakt de zoveelste bak bij de auto. Ineens wordt dat biologielesje op de grond hem te machtig.
‘Meiden, genoeg nu! Jullie moeten dat beest met rust laten. Hup, brengen jullie de laarzen naar de auto. Over vijf minuten vertrekken we.’
Voor het instappen huppelen de meiden nog even naar hun dierenvriendje om afscheid van hem te nemen.
‘Pap, hij is weg!’
Verschrikt staren ze naar hun vader.
Die staat, tegen de auto geleund, met een tak driftig tussen het grove profiel van zijn waterschoenen te wroeten. Terwijl zijn hoofd steeds roder wordt en de verwensingen het bungalowpark over schallen schuiven de meiden bedremmeld de auto in.
Met de slak is het nooit meer goed gekomen. Met die lekker zittende schoenen evenmin. Ze belandden beiden in de container.
