Op zoek naar het allerlaatste december-cadeau duiken mijn man en ik, volgeladen met tassen, de Hema in. Alleen nog een lippenstift voor een van de meiden. Dan is onze missie volbracht en kunnen we aan de borrel.
Voorbij de klapdeuren hevelt mijn man zijn tassen over naar een laatste stukje arm van mij dat nog beschikbaar is.
‘Hier, ik moet even naar de plee, ben zo terug.’
Ik negeer de knellende hengsels en zoek mijn weg door de gangpaden. Bij de make-up-afdeling scrol ik met een vrije duim naar de verlanglijstjes in onze familie-whatsapp-groep. Ondertussen werp ik een haastige blik op de kleuren lippenstift waar ik uit kan kiezen. Wacky Walnut, Sweet Macaron, Tuesday Tenderness…. Had ze eigenlijk een kleur opgegeven? Op mijn telefoon veeg ik langs de wensen maar kom geen enkele hint tegen. Met loodzware armen rommel ik verder in de display en kies de twee mooiste er tussenuit.
Gelukkig zie ik mijn man al weer aankomen.
‘Welke kleur denk jij dat leuk is voor d’r?’ Ik houd de twee lipsticks op. ‘Ik twijfel tussen Wacky Walnut en Sweet Macaron.’
‘Poeh...’ antwoordt hij met een vermoeide zucht en probeert me te bevrijden van de helft tassen.
Op dat moment hoor ik een geluidje. Kort en meedogenloos.
Shit. Een spraakmemo verstuurd.
Ik gooi alle ballast van me af en doe een verwoede poging het bericht te wissen.
Tegen beter weten in natuurlijk. Als Boomer sta je per definitie met 10-0 achter.
Binnen drie seconden heb ik dan ook al antwoord.
‘Doe die Sweet Macaron maar, mam.’
