Gistermiddag ging ik in de keuken eens heerlijk oudhollands uit mijn dak: een stoofpotje hachee. Lekker met laurier, wat kruidnageltjes, flinke schep suiker, scheutje azijn… En daarbij natuurlijk rode kool volgens grootmoeders recept, aangevuld met in boter gebakken appeltjes. Om je vingers erbij af te likken.
Ach, en erg lui, besloot ik twee borden te maken om er samen mee voor de tv te schuiven. Lekker knus. Buiten gierde de wind om het huis.
De jus, daar deed ik dit keer natuurlijk niet zo zuinig mee. En bovendien, wat extra vet op de botten scheelt weer in die hoge energierekening.
Met twee volgeladen borden balanceerde ik door de kamer naar het witte berbertapijt voor de tv. Daar zat mijn man likkebaardend te wachten op zijn potje. Maar omdat hij nou eenmaal altijd vlekt, morst, kruimelt en alles uit zijn handen laat vallen gaf ik hem er wat handige instructies bij.
‘Je moet hem goed recht houden.’
‘Ja, ja, mmmm, oh, heerlijk.’
‘Ja zo, kijk uit, er ligt veel jus op.’
Ik focus me op zijn bord en zijn handen, hij doet het goed.
Dan voel ik ineens de warme jus tegen mijn benen spatten.
Oh ja, kak! Ik had twee borden in mijn handen.
