Mijn man en ik wilden kleiner gaan wonen. Een huis zonder tuin en nog meer van dat soort wensen. Op een vast punt in de week checkten we internet of er iets nieuws te vinden was. En daarna, om de teleurstelling wat te verzachten, wachtte ons een lekkere borrel.
Ook deze keer deden we ons tegoed aan een speciaal biertje, knoflookolijven en wat toast omdat het aanbod om te huilen was.
Plotseling landde een prachtig uiltje in de appelboom van de buren en staarde ons vanaf een overhangende tak nieuwsgierig aan. Ik dacht even dat het aan die borrel lag, maar nee, ik zag het goed.
‘Huh, kijk nou joh, een bosuil!’
‘He?!? Wat heeft die in een nieuwbouwwijk te zoeken?’
We durfden ons nauwelijks te verroeren. Zo bijzonder vonden we het moment.
Toch kon ik het uiteindelijk niet laten en maakte ik een foto. Niet veel later vloog hij weg.
We ruimden de restanten van onze borrel weg en pakten de draad weer op.
Inmiddels zitten we in een gloednieuw huis na maanden buffelen en klussen. De dozen zijn uitgepakt en de gordijnen hangen.
Onderuitgezakt blader ik wat door mijn foto’s op mijn telefoon en zie ik ineens dat uiltje voorbij komen. Wanneer was dat ook alweer? Ik check de datum en trek verrast mijn wenkbrauwen op.
Uilen staan, zo weet ik, symbool voor veel dingen. Zo zouden ze een verandering of nieuw begin aankondigen.
Erg spiritueel ben ik niet. Maar de timing van het bezoekje, op de dag voordat we onze nieuwe woning vonden, is op zijn minst frappant. En het is vooral een leuk verhaal om mijn blog weer mee op te starten.
