Het theekopje staat leeg op de tafel.
Pollie heeft de Grote-mensen-thee helemaal opgedronken.
Sam staart naar haar zus.
Die is geen centimeter groter geworden.
Maar op haar neus groeien plotseling grote harige wratten.
Haar gezicht lijkt net een uitgedroogd appeltje.
Haar jurk is versleten en de stof is verbleekt.
Pollie lijkt wel honderd.
Het is heel stil in het huisje.
Ook de tantes lachen nu even niet.
Pollie pakt haar krullen.
Ze zijn dof, piekerig en grijs.
‘Sam, dit was geen Grote-mensen-thee!’
Haar stem kraakt en piept.
‘Oeps,’ fluistert Sam. ‘Ik denk dat er iets mis is gegaan…’
‘Ja, dat denk ik ook!’
De tantes gieren het al weer uit.
Dorotheeja houdt haar buik vast alsof hij er elk moment af kan vallen.
‘Dit lijkt meer op Rimpel-thee,’ hikt Theejodora.
De tranen rollen over haar wangen.
Voetje voor voetje schuifelt Pollie naar de spiegel.
Rennen kan ze niet meer, zo oud is ze.
‘Sam, dit is niet leuk,’ jammert ze.
Ineens denkt Sam aan de spreuk bij het recept.
Hoe ging het ook alweer?
‘En ben je eenmaal groot, maar niet meer blij?
Klap drie keer in je handen, dan is het direct voorbij.’
En dus klapt en telt ze.
‘Een-twee-drie!’
Vol verwachting kijkt ze naar Pollie.
Maar bij de derde tel kleurt het piekhaar van Pollie nu zelfs wit.
‘Oeps.’
Ze moet dit stoppen.
Vlug klapt Sam opnieuw in haar handen.
‘Een-twee-drie!’
De wratten op Pollies neus worden groter en groter.
‘Sam, hou op. Je maakt het erger.’
Maar Sam geeft niet op en klapt door.
Ze klapt hoog.
Ze klapt laag.
Onder haar benen.
Het helpt allemaal niks.
Bij elke klap komen er rimpels, grijze pieken en nieuwe wratten bij.
‘STOP! HOU OP!’
Zo hard als ze kan roept Pollie het nu.
Het servies op tafel rammelt ervan.
En dus houdt Sam op.
In het huisje wordt het stil.
Alleen de tantes hikken nog wat na.
‘Ik denk dat het feestje afgelopen is,’ zegt tante Dorotheeja terwijl
ze haar tas en bezemsteel pakt.
Pollie knikt.
‘Dat hebben jullie goed gezien.’
De tantes zwaaien gedag.
‘Een enige middag was het, Sam.’
Sam is het zat en duwt de tantes naar buiten.
‘Misschien moet je dat recept nog eens nalezen,’ grinnikt Dorotheeja.
Sam hoort het niet meer.
Met een zwaai gooit ze de deur dicht.
Pollie staat met haar handen in haar zij.
‘Vertel eens,’ zegt ze met een oude-oma-stem.
‘Wat ga je hieraan doen, Sam?’
Sam krabbelt op haar hoofd.
‘Uh… dat zou ik zo een-twee-drie niet weten.’
‘Hou op met dat stomme een-twee-drie.’
Pollie schuifelt naar haar stoel.
‘In elk geval ben ík te oud om af te wassen.’
Kreunend en steunend gaat ze zitten.
‘En die spreuk om alles schoon te toveren ben ik vergeten,’ roept ze boos.
‘Zoek het maar lekker uit!’
Wordt vervolgd...
