Mijn man en ik wilden kleiner gaan wonen. Een huis zonder tuin en nog meer van dat soort wensen. Op een vast punt in de week checkten we internet of er iets nieuws te vinden was. En daarna, om de teleurstelling wat te verzachten, wachtte ons een lekkere borrel.
Op zoek naar het allerlaatste december-cadeau duiken mijn man en ik, volgeladen met tassen, de Hema in. Alleen nog een lippenstift voor een van de meiden. Dan is onze missie volbracht en kunnen we aan de borrel. Voorbij de klapdeuren hevelt mijn man zijn tassen over naar een laatste stukje arm van mij dat nog […]
Onze kat Ibbeltje is al weer enkele maanden dood. Regelmatig kom ik nog een verdwaalde snorhaar tegen, of meen ik haar te horen thuiskomen: padoem. Want dat was elke avond het geluid dat we hoorden als ze op weg naar de achterdeur, vanaf de schutting, padoem, op de biobak sprong.
Er was die dag voor het zuiden van Engeland code geel voorspeld. Regen en storm. Maar in mijn hoofd was het inmiddels code oranje: vond ik dit nu echt zo leuk? De enige kampeerplek die we na een lange reisdag hadden weten te veroveren was op een winderige bergtop.
Geïrriteerd knip ik mijn nachtlampje aan. ‘We hebben een mug.’ ‘Kan niet. We hebben een hor,’ mompelt mijn man. ‘Goed, dan hebben we een hor én een mug.’ Naast mij hoor ik al weer gesnurk. In het licht bekijk ik de rode bulten over mijn hele lijf. Bij mijn man zie ik er geen.
Mijn jongste dochter lijkt op mij: sport is niet haar ding. Nooit geweest ook. Daar ziet ze, heel simpel, het nut niet van in. Tennis, schaatsen, voetbal. We probeerden als ouders van alles, want ja, het is ook gezond. Maar zodra de attributen waren gekocht ging haar interesse in rook op.
In mijn hoofd zit een enorme piekermachine. Je gooit er een willekeurig onderwerp in en de tandwielen komen geolied op gang. Afhankelijk van mijn stemming, weer of jaargetijde, maalt de machine kalmpjes verder of draait hij compleet door. Deze keer was het thema ‘uitnodiging voor een crematie’.
Meteen na het ontbijt kroop ik achter mijn laptop. Omdat het niet wilde lukken zocht ik om me heen naar een uitvlucht. Mijn oog viel op onze nieuw aangeschafte keukenstoelen. Nog steeds waren we daar erg blij mee. En aan de kattenharen op het ribfluweel te zien, Ibbeltje ook.
Mijn man is dol op de periferie van Parijs. ‘Dan mag ik weer even met de grote jongens meedoen,’ zegt hij altijd. Enthousiast gooit hij zich dan tussen het aan beide kanten voorbij jakkerende verkeer en wordt niet warm of koud van de bumperklevende Parijzenaren.
Gisteren kreeg ik een briljant Willy-Wortel-idee. Dat was toen ik me puffend op de bank liet vallen, mijn vest uitrukte, de bovenste knoopjes van mijn blouse lostrok en hijgend naar mijn waaier greep.
Af en toe komen onze meiden (nu bijna 23 en 25) gezellig een weekendje thuis op de bank hangen. Eenmaal weer vertrokken blijft er vaak wat slingeren en bellen ze op.‘ Mam, ligt mijn haarklip nog bij jullie?’ Of: ‘Ik ben mijn bankpasje kwijt, hebben jullie hem gezien?’ Van die kleine dingen, die je nu […]
Gistermiddag ging ik in de keuken eens heerlijk oudhollands uit mijn dak: een stoofpotje hachee. Lekker met laurier, wat kruidnageltjes, flinke schep suiker, scheutje azijn…
Zodra mijn vader vroeger de krant dubbel vouwde, slaakte ik als puber een vermoeide zucht. ‘Daar gáát ie weer.’
Geboeid bestuderen de twee meiden de slak voor het vakantiehuisje. ‘Pap, echt, zó schattig.’ ‘Ja, dit moet je even zien.’ Om hen heen balancerend met koffers en kisten snauwt pa hen toe.
Laatst zaten mijn man en ik in de tuin te genieten van het gezoem van de bijen. Hij met z’n sudoku, ik met een Marion Pauw.
Vaak als ik het toilet schoon maak gaan mijn gedachten terug naar de kleuterschool.
Gisteravond, ik was alleen thuis, belde mijn vriendin. Of ik ook naar de silent-disco kwam bij de Muiderpoort in Amsterdam.