Tussen het schrijven en tekenen door loop ik vaak een rondje door het bos.
Het is er lekker stil en ik word er altijd vrolijk van.
Af en toe zie ik een klauterend eekhoorntje of een wegschietende muis.
En heel soms een hertje.
Dan kan mijn dag niet meer stuk.
Maar wat ik laatst meemaakte was wel heel bijzonder.
Over het bospad vloog een heel klein heksje!
Op een bezemsteel.
Ze leek niet erg verlegen.
Nieuwsgierig ging ze op een tak zitten.
‘Wat kom jij hier doen?’ vroeg ze mij.
‘Ik kom hier wandelen. En jij?’
Vrolijk babbelde ze er op los.
Ze vertelde dat ze Sam heette.
En dat ze samen met haar zus Pollie in een piepklein huisje in het bos woonde.
Op een plek waar nooit iemand komt.
Ik legde uit waar mijn huis was.
‘Kom eens gezellig met je zus bij me langs,’ stelde ik voor.
‘Ik ben erg nieuwsgierig naar alle avonturen die jullie beleven.
Het lijkt me leuk om over jullie te gaan schrijven en tekenen.
En dan kunnen de kinderen over jullie gaan lezen.’
De ogen van het heksje werden groot.
‘En dan worden we beroemd?’
Ik lachte.
‘Wie weet.’
‘Dat ga ik Pollie vertellen, die wil altijd al beroemd worden!’
Haastig stapte heksje Sam op haar bezemsteeltje.
Zoef, weg was ze.
Meteen diezelfde middag zaten de twee heksenzusjes op mijn werktafel.
Ik dacht eerst dat ik droomde.
Maar nee, hoor! Ze zaten er echt.
Boven op mijn etui met kleurpotloden.
Ze waren door het kattenluikje naar binnen gekropen.
En gezellig dat het was!
Toevallig had ik net een kopje thee gezet.
En dat kwam goed uit, want daar zijn ze allebei gek op.
In een doos op zolder vond ik tussen de oude Barbiepoppen een heel klein serviesje.
Daar konden ze mooi uit drinken.
Sam trok de regenlaarzen van de Barbies aan.
Ze pasten precies.
Natuurlijk wilde ze die wel even uitproberen!
Ik vroeg of ze me nu eindelijk hun avonturen wilden vertellen.
Opgelucht haalde ik adem, want ja, dat wilden ze wel.
Pollie sprong gelijk op.
‘Wacht, ik stift even mijn lippen.
Want als je me gaat tekenen wil ik er mooi op staan.’
Ik moest heel hard lachen.
Ze gebruikte mijn waterpot als spiegel.
Nou ja!
Ik schonk hen nog een extra kopje thee in.
En zo begonnen we aan het eerste verhaaltje...
